Duszpasterstwo Bankowców w Warszawie

www.bankowcywarszawa.pl

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

2 spotkanie:

Bł. Honorat Koźmiński - carski więzień

Życiorys

Bł. Honorat Koźmiński, kapucyn, przez 52 lata więziony we własnym klasztorze, okazał się niezwykle gorliwym spowiednikiem. Jego posługa przyniosła rozkwit życia konsekrowanego w okupowanej Polsce.

Urodził się 16 października 1829 roku w Białej Podlaskiej. Podczas pobierania nauk w gimnazjum
w Płocku, utracił łaskę wiary. W 1846 został uwięziony w Cytadeli Warszawskiej za rzekomy udział w spisku przeciwko carowi. Tam bardzo ciężko zachorował na tyfus. Od wielu lat jego matka modliła się o nawrócenie syna, a teraz, gdy jego życie było zagrożone, błagała Boga o dar uzdrowienia. Została wysłuchana. W uroczystość Wniebowzięcia N. Marii Panny, 15 sierpnia, jej ukochany syn zaczął powracać do pełni sił. W tym samym czasie przeżył też głębokie nawrócenie wymodlone przez matkę.

Postanowił poświęcić swoje życie Panu w zakonie i w wieku dwudziestu lat wstąpił do kapucynów. Jego kazania, a przede wszystkim posługa w konfesjonale, zjednały mu wiele serc. Uważał,
że ukazywanie ludziom, jak wielka jest miłość Boga, może uzdrowić wszelkie biedy, tak materialne jak i moralne. Pragnął odnowić życie religijne w polskim społeczeństwie przez rozwijanie działalności Trzeciego Zakonu św. Franciszka.

Władze carskie, w trakcie kasaty zakonów po powstaniu styczniowym, internowały o. Honorata najpierw w Zakroczymiu, a potem w Nowym Mieście n. Pilicą. Odosobnienie to trwało 52 lata. Owoc okazał się jeszcze obfitszy. W celu ominięcia zakazu rosyjskiego Koźmiński zaczął zakładać w Kongresówce skryte zgromadzenia zakonne (skrytki), oparte na regule trzeciego zakonu św. Franciszka. Jego posługa spowiednika i prowadzone kierownictwo duchowe zaowocowało powstaniem 26 zgromadzeń zakonnych i stowarzyszeń ludzi świeckich. Ich zadaniem miało być uświęcenie osobiste, działalność charytatywna i akcja apostolska w rodzinach, fabrykach, szpitalach itd. Dzięki jego gorliwości, na przekór carskim ukazom, na terenach zaboru rosyjskiego nastąpił rozkwit życia konsekrowanego. Ojciec Honorat był niezmordowanym głosicielem Słowa Bożego, zarówno na ambonie jak i w pracy pisarskiej, szerząc kult Serca Bożego i miłość do Maryi.

W październiku 1916 r. o. Honorat poważnie zachorował. Zmarł w Nowym Mieście nad Pilicą 16 grudnia 1916 r. w opinii świętości. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 21 grudnia i były wielką manifestacją. Obecni na pogrzebie byli przekonani, że umarł człowiek święty. Opinię tę podzielali nie tylko katolicy, ale nawet i Żydzi. Pochowany został w katakumbach w Nowym Mieście.

Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował go 16 października w 1988 roku. Kościół katolicki w Polsce wspomina bł. Honorata 13 października. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustanowił rok 2017 m.in. Rokiem Honorata Koźmińskiego.

Dzisiaj ten wielki patriota święty przypomina nam o owocach, jakie możemy czerpać z Sakramentu Pojednania i z kierownictwa duchowego. Możemy się też przekonać, że odnowa życia duchowego dokonuje się nie tyle poprzez bogate środki techniczne jak np. radio czy telewizja, ale w ciszy kościołów i domów rekolekcyjnych, gdzie wierni z łatwością mogą spotkać Boga miłosiernego działającego przez ręce kapłanów.

Wszystkie lata, które spędziłem w zakonie były
w wielkim weselu ducha spędzone; każdy dzień był dla mnie
jakby nową jakąś uroczystością.

Jak nie od razu człowiek z dziecięcia staje się dorosłym,
tak i w doskonałości powolny nieraz postęp i zauważyć go nie można.

Posłuszeństwo - to cała nadzieja świętości.

Nie ma środka skuteczniejszego do poznania i ukochania Pana Jezusa. Ewangelia i Przenajświętszy Sakrament są całym skarbem duszy chrześcijańskiej, która powinna czuć się wygnanką na ziemi.

Kto szczerze i serdecznie kocha Pana Boga,
dla tego wszystkie rzeczy tego świata mają głębokie znaczenie.

Niewielka to miłość, która zachowuje miarę
albo która szuka miary miłości,
albowiem miarą miłości jest kochać bez miary.

Nie ma nic bardziej zabezpieczającego nasza drogę do Boga,
jak mieć Maryję za Matkę.

Skarga - to nie jest broń wasza;
modlitwa i cierpliwość - to wam zapewni zwycięstwo.

Człowiek żywo wierzący inaczej się modli, inaczej klęka,
oddając cześć Bogu, jest on jakby w ciągłym skupieniu.

Kto szczerze i serdecznie kocha Pana Boga,
dla tego wszystkie rzeczy tego świata mają głębokie znaczenie.

Święci kapłani zawsze byli rzadkością, a skąd dzisiaj się brać mają,
gdy wszyscy ze szkół wychodzą bez wiary prawie.

Życie zakonne jest instytucją boską i ustać nie może,
bo bez niego nie mogłaby być wypełniona Ewangelia Święta.

Do zakonu nie przychodzi się, aby być doskonałym,
tylko po to, aby dążyć do doskonałości.

Każde pragnienie obce naszemu powołaniu osłabia je.

Często dobroć Boska dla uchronienia nas od pychy dopuszcza
w nas różne wady, abyśmy czując dotykalnie naszą nędzę,
nie przypisywali sobie owoców prac naszych.

Trzeba koniecznie szanować swoje zdrowie,
które nie do ciebie należy i używać regularnie spoczynku.

Tylko się módl wytrwale i nie ustępuj, resztę Bogu zostaw.

Nigdy jeszcze nie modliłem się o to, abyście miały więcej pieniędzy;
ale jeżeli uważacie, że wam to potrzebne do waszego rozwinięcia,
to nie wątpię, że wam Bóg to w swoim czasie udzieli.

Praca jest pierwszą ofiarą, jaką człowiek z ciała swego,
ze zmysłów swoich i z członków swoich,
i ze swoich zdolności Panu Bogu codziennie składać powinien.

Jeżeli chcemy na nowe życie powstać z Chrystusem,
powinniśmy nawet najpospolitsze nasze zajęcia wyższą uświęcać intencją.

Doskonałość nasza nie zależy na czynieniu rzeczy wielkich i osobliwych,
ale na spełnianiu codziennych naszych czynności w sposób doskonały.

Rób, co możesz, a Bóg za ciebie uczyni, czego ty nie możesz.
Rób rzeczy łatwe, a Bóg wykona za ciebie trudne.

Jeżeli stanę się świętym, wszystkie prace pójdą
łatwiej i z większym pożytkiem.

Nie myślmy o tym, cośmy dotąd uczynili,
lecz pilnie obmyślajmy, co nam jeszcze do uczynienia pozostaje.

Zostawcie światu jego pociechy, a Bogu dziękować będziecie
sercem całym za drogę, na której was postawił.

Pobożność nie zależy na praktykach samych, ale na tym,
aby wszystko według Pana Boga urządzać,
tj. wszystkie swoje zajęcia i wszystko Panu Bogu ofiarować.

Poznaję i wyznaję, że całe życie moje
było pasmem nieprzerwanym ciągłych Boskich dobrodziejstw.