Duszpasterstwo Bankowców w Warszawie

Duszpasterstwo Bankowców w Warszawie

www.bankowcywarszawa.pl

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

4 spotkanie: ROK WIARY

Przejść przez podwoje wiary z papieżem Benedyktem XVI

Rok wiary

Pięćdziesiąt lat temu, 11 października 1962 roku, bł. Jan XXIII oficjalnie otworzył Sobór Watykański II. Ojciec Święty zwołał Sobór, gdyż wierzył, że Duch Święty pragnie otwarcia drzwi Kościoła na świat. Uznał, że nadszedł czas, aby Kościół przemówił wprost do współczesnego świata, głosząc mu ewangeliczne przesłanie nadziei i pokoju.

W ciągu minionych pięćdziesięciu lat następcy Jana XXIII podejmowali wskazania Soboru na wiele różnych sposobów. Bezpośrednim tego owocem są zmiany w liturgii, wzrost zaangażowania świeckich w Kościele, a także tradycja Światowych Dni Młodzieży. Jednym ze skutków Soboru, którego często nie dostrzegamy, jest również szereg kolejnych „lat okolicznościowych” ogłaszanych w Kościele. Paweł VI ogłosił rok 1967 Rokiem Wiary dla upamiętnienia męczeństwa Apostołów Piotra i Pawła. Papież Jan Paweł II ogłosił, między inny mi, rok 1987 Rokiem Maryjnym, a rok 2004 Rokiem Eucharystii. Podobnie papież Benedykt XVI poświęcił rok 2008 św. Pawłowi, a 2009 ogłosił Rokiem Kapłańskim.

Każde z tych lat — a także innych podobnych czerpało inspirację i ukierunkowanie z nauczania Soboru Waty kańskiego II. Upatrywano w nich różne sposoby przybliżenia wiernym dokumentów soborowych i ukazania praktycznych sposobów wcielania ich w życie. W październiku 2011 roku Ojciec Święty wydał list apostolski zatytułowany Porta Fidei („Podwoje wiary”), w którym ogłosił Rok Wiary, mający trwać od 11 października 2012 roku do 24 listopada 2013 roku.

Na najbliższych spotkaniach chcemy się zastanowić:

ü po pierwsze nad tym, w jaki sposób dobrze przeżyć Rok Wiary,

ü a po drugie, jak uczcić pięćdziesiątą rocznicę otwarcia Soboru Watykańskie go II.

Treść wiary

Ogłoszenie Roku Wiary papież Benedykt XVI rozpoczął następującymi słowami: „Podwoje wiary (por. Dz 14, 27) są dla nas zawsze otwarte” (Porta Fidei, 1). Są one bramą, przez którą możemy przechodzić codziennie, pogłębiając naszą relację z Panem, a także z wszystkimi naszymi braćmi
i siostrami w Panu. W liście czytamy, że przechodzimy przez tę bramę na dwa sposoby. Pierwszy
z nich to przyjęcie treści wiary; drugi to akt, „przez który decydujemy się całkowicie powierzyć Bogu, w pełnej wolności” (Porta Fidei, 10).

Pogłębiając nasze zrozumienie treści wiary poznajemy coraz pełniej, co Jezus uczynił dla nas na krzyżu.

Gdy idzie o treść wiary, papież Benedykt XVI pisze, że wiara umacnia się poprzez poznawanie, zgłębianie i rozważanie prawd, które przyjmujemy jako członkowie Kościoła. W Roku Wiary „każdy wierzący powinien na nowo odkryć treść wiary, którą wyznaje, celebruje, przeżywa
i przemadla, i zastanowić się nad samym aktem wiary” (Porta Fidei, 9). Im lepiej rozumiemy naszą wiarę, tym łatwiej jest nam ją przyjąć i wyznawać wobec innych.

Papież wskazał na wczesnochrześcijańską tradycję, zgodnie z którą katechuemeni musieli nauczyć się Credo na pamięć. Zacytował tu słowa św. Augustyna, który powiedział: „Otrzymaliście więc
i powtarzaliście to, co wiernie powinniście naśladować, co w duszy i sercu zawsze powinniście zachowywać” (Porta Fidei, 9).

Benedykt XVI wzywa nas także, abyśmy oprócz Credo zaczęli studiować również Katechizm Kościoła Katolickiego, który jest „prawdziwym narzędziem umacniania wiary” (Porta Fidei, 12). Według Papieża Katechizm jest „cenną i niezbędną pomocą w systematycznym poznawaniu treści wiary”, gdyż jest w nim „widoczne bogactwo nauczania, które Kościół przyjął, zachował
i przedstawiał na przestrzeni dwóch tysięcy lat swej historii” (Porta Fidei, 11).

Zalecenia Papieża trafiają w samo sedno. Co może być bardziej pomocne niż rozważanie Credo oraz studiowanie naszej wiary wyłożonej w Katechizmie? Te dwa autorytatywne teksty streszczające naszą wiarę są dla nas doskonałym źródłem wiedzy o Bogu, Kościele, a nawet o nas samych, którzy w tym szczególnym roku pragniemy przybliżyć się do Pana.

„Nie lękajcie się wyruszyć się w nieznane. Idźcie odważnie z wiarą i ufnością, że jestem z wami”.

Jan Paweł II

Akt wiary

Jednak znajomość treści naszej wiary to jeszcze nie wszystko. W rzeczywistości wiara nie jest jedynie zbiorem wyznawanych prawd. Jest ona również relacją z Jezusem. Dlatego właśnie Ojciec Święty podkreślił znaczenie tego, co nazwał „aktem wiary” (Porta Fidei, 9). Akt ten jest odpowiedzią na działanie Boga w naszym życiu. Polega on na konkretnych decyzjach podejmowanych przez nas w odpowiedzi na miłość i miłosierdzie, jakich doświadczyliśmy od Ojca niebieskiego.

Naturalnie te dwa elementy — treść wiary i akt wiary — są ze sobą nierozłącznie związane. „Istnieje w istocie głęboka jedność między aktem, którym się wierzy, a treści z którą się zgadzamy” (Porta Fidei, 10) — pisze Papież. Jako przykład przytacza historię nawrócenia Lidii zapisaną w Dziejach Apostolskich (Dz 16,13-15).,,Treścią wiary” jest w tej historii przesłanie ewangeliczne ogłoszone przez Pawła Lidii i jej towarzyszkom. Z kolei „aktem wiary” jest połączenie działania łaski Bożej, która otworzyła serce Lidii, oraz jej osobistej decyzji, by przyjąć to przesłanie i zaprosić Jezusa do swojego życia.

Historia Lidii pomaga nam zrozumieć, jakiej wiary Bóg od nas oczekuje. Papież Benedykt kieruje do nas słowa zachęty, a zarazem ostrzeżenia wystarcza znajomość treści, w które należy wierzyć, jeżeli serce, autentyczne sanktuarium człowieka, nie zostaje otwarte przez łaskę, która umożliwia głębsze spojrzenie i zrozumienie, że to, co zostało ogłoszone, jest Słowem Bożym” (Porta Fidei, 10). Jesteśmy więc wezwani, aby poznawać prawdy wiary z otwartym sercem, które pragnie zostać dotknięte i poruszone Bożą łaską.

Wiara jako odpowiedź na łaskę

Nie da się przecenić znaczenia łaski Bożej. Łaska jest jak magnes przyciągający nas do Jezusa. Budzi w nas ona pragnienie przyjęcia Jezusa i Jego nauki. Pismo Święte mówi nam: „Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga” (Ef 2,8). Jak pisze Benedykt XVI: „Wiara jest decyzją o tym, że jest się z Panem, że żyje się z Nim” (Porta Fidei, 10).

Bez spędzania czasu z Jezusem na modlitwie osobistej, bez liturgii i sakramentów „wyznanie wiary nie byłoby skuteczne, gdyż zabrakłoby mu łaski, która wspiera świadectwo chrześcijan” (Porta Fidei, 11). Dlatego każdy z nas jest wezwany, by trwać w łączności z winnym krzewem (J 15,5), poić się żywą wodą Ducha (J 4,10.13) oraz spożywać Ciało Syna Bożego i karmić się Jego Krwią (J 6,53). Dlatego Ojciec Święty prosi, by „kierować wzrok ku Jezusowi Chrystusowi” (Porta Fidei, 13). Bez dopływu łaski wiara szybko znajdzie się na bocznicy naszego życia.

Zabiegać o wiarę

W Roku Wiary Ojciec Święty zaprasza nas do przejścia przez podwoje wiary. Pogłębiając nasze zrozumienie treści wiary, poznajemy coraz pełniej, co Jezus uczynił dla nas na krzyżu i jakiego życia od nas oczekuje. Co więcej, żyjemy przez wiarę „dzięki rozpoznawaniu sercem Pana Jezusa, obecnego w naszym życiu i w historii” (Porta Fidei, 13), zostajemy dotknięci w głębi naszych serc Jego łaską i miłością Duch Święty przynagla nas do postępowania zgodnego z łaską, jaką otrzymaliśmy.

Tak więc treść naszej wiary poucza nas, że poznanie Boga jest możliwe, a łaska Boża uzdalnia nas do przyjęcia treści wiary — do uznania jej za prawdę i budowania na niej swojego życia.
A następnie koło zamyka się, gdy łaska Boża przynagla nas do dalszego studiowania treści wiary, budząc w naszych sercach pragnienie głębszego poznania Boga.

Obyśmy wszyscy, odpowiadając na zaproszenie Ojca Świętego, przez cały ten rok gorliwie „zabiegali o wiarę” (Porta Fidei, 15).

(na podstawie „Słowa wśród nas” – medytacji na każdy dzień)

Myśli wyszukane

Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki.

z Ewangelii według św. Jana

To nie cuda udowadniają wiarę, to wiara sprawia,
że wierzymy w cuda.

Pierre-Henri Simon

Nie da się zrozumieć wiary; zrozumieć można co najwyżej fakt, że nie da się jej zrozumieć.

Søren Kierkegaard

Rozważmy zyski i straty przyjęcia hipotezy, że Bóg istnieje.
Jeśli racja okaże się po waszej stronie, zyskacie wszystko,
jeśli nie, nic nie stracicie; załóżcie więc bez wahania,
że istnieje. Jest wspaniały!

Blaise Pascal

Wiara w Jezusa Chrystusa i w Tego, który Go posłał dla naszego zbawienia, jest konieczna do zbawienia.

z Katechizmu Kościoła Katolickiego

Prosimy Cię, wszechmogący Boże,
spraw niech w naszych czynach odbija się światło,
które przez wiarę jaśnieje w naszych duszach.

z Mszału rzymskiego

Nie ma nic wznioślejszego, jak zbliżać się do Boga i promienie Jego bliskości rozsiewać między rodzaj ludzki.

Ludwik van Beethoven

Kto wierzy, ten patrzy oczami Boga.

św. Tomasz z Akwinu

Wierzyć znaczy udzielić Bogu kredytu.

Gustave Thibon

Bóg pozostawił ślady widoczne dla tych, którzy Go szukają,
nie dla tych, którzy Go nie szukają.

Blaise Pascal

Wiara to pewność oparta na świadectwie Boga.

anonim

Wiara nie tylko nadała sens życiu,
ale przyniosła też na świat radość.

Paul Claudel

Wiara jest aktem rozumu, który pod wpływem woli poruszonej łaską Bożą sam przyjmuje Bożą prawdę.

św. Tomasz z Akwinu

Pożytku płynącego z wiary nie da się porównać do żadnego innego dobra, nawet do dóbr natury moralnej.

Jan Paweł II

Chociaż wiara przewyższa rozum, to jednak nigdy nie może mieć miejsca niezgodność między wiarą i rozumem. Ponieważ ten sam Bóg, który objawia tajemnice i udziela wiary, złożył w ludzkim duchu światło rozumu, nie może przeczyć samemu sobie ani prawda nigdy nie może sprzeciwiać się prawdzie.

z Katechizmu Kościoła Katolickiego

Wierzę w Boga, który jest dla mnie Duchem,
Miłością, zasadą wszystkich rzeczy.
Wierzę, że jest On we mnie, jak ja jestem w Nim.

Lew Tołstoj

Dla wielu chrześcijan życie wiary ogranicza się do obrzędów niedzieli, bez żadnego związku z poniedziałkiem.

Martin Luther King

Najpierw poznaje się zmysłami; następnie człowiek myśli, a w końcu wierzy.

Ludwig Borne

Gdzie zabraknie wiary, tam wszystko się chwieje.

Fryderyk Schiller

To wszystko, co widziałem, poucza mnie, bym zaufał Stwórcy we wszystkim, czego nie widziałem.

Ralph Waldo Emerson

Duszpasterstwo Bankowców w Warszawie

www.bankowcywarszawa.pl

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

5 potkanie: ROK WIARY

Umocnij wiarę, a zobaczysz zmiany w swoim życiu

Bądź bohaterem wiary

Dziś chcemy rozważyć jedną konkretną praktykę, która pomoże nam w tym roku umocnić wiarę
i pogłębić naszą relację z Panem.

Papież Benedykt XVI w liście apostolskim Porta Fidei stwierdza, że Rok Wiary będzie owocny
na tyle, na ile uwierzymy „w Tego, którego On posłał” (Porta Fidei, 3) i zechcemy głosić Ewangelię „wszystkim narodom ziemi” (Porta Fidei, 7). W tym celu mamy troszczyć się „o ten pokarm... który trwa na życie wieczne” (Porta Fidei, 3) oraz być dyspozycyjnym wobec tych, którzy szczerze poszukują „ostatecznego sensu i definitywnej prawdy o swym istnieniu i świecie”
(Porta Fidei, 10).

Bohaterscy przodkowie

Pod koniec listu Ojciec Święty zachęca nas, abyśmy stawali się bohaterami wiary, abyśmy kierowali „wzrok ku Jezusowi Chrystusowi, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala” (Porta Fidei, 13). Następnie dodaje komentarz, który można uznać za postscriptum do rozdziału 11 Listu do Hebrajczyków.

Jedenasty rozdział Listu do Hebrajczyków rozpoczyna się wyczerpującą definicją wiary,
a następnie przedstawia licznych bohaterów i bohaterki wiary w dziejach Izraela: Abla, Henocha, Noego, Abrahama, Sarę, Jakuba, Józefa, Mojżesza, Rachab. Następnie, zauważając, że lista zaczyna się przedłużać, autor mimo to wymienia kolejnych: Gedeona, Baraka, Samsona, Jeftego, Dawida, Samuela i innych proroków. Wszystkie te osoby dokonały wielkich dzieł dla Boga dzięki swojej wierze.

W liście Porta Fidei Ojciec Święty kontynuuje tę listę, kierując naszą uwagę ku bohaterom Nowego Testamentu, którzy także dokonali wielkich rzeczy dla Boga. Rozpoczyna od Maryi, Matki Bożej, która uwierzyła w przesłanie anioła i zgodziła się zostać Matką Mesjasza. Następnie wymienia Apostołów, którzy kierując się wiarą, „zostawili wszystko, aby pójść za Nauczycielem” (Porta Fidei, 13). W kolejnych zdaniach, patrząc jeszcze szerzej, wspomina pierwotną wspólnotę Kościoła, która uformowała się ze względu na wiarę.

„Przez wiarę żyjemy także i my: dzięki rozpoznawaniu sercem Pana Jezusa, obecnego w naszym życiu i w historii.”

Benedykt XVI

Benedykt XVI wychodzi następnie poza Pismo Święte, czerpiąc kolejne przykłady z historii Kościoła. Mówi o męczennikach, którzy oddali życie za Ewangelię. Wspomina mężczyzn i kobiety, którzy kierując się wiarą złożyli śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. „Tak wielu chrześcijan działało na rzecz sprawiedliwości, aby przełożyć na język konkretu słowo Pana, który przy był, aby głosić wyzwolenie z ucisku” (Porta Fidei,13). Na koniec woła do nas wszystkich: „Przez wiarę żyjemy także i my: dzięki rozpoznawaniu sercem Pana Jezusa, obecnego w naszym życiu
i w historii” (Porta Fidei, 13).

Postawa prowadząca do wiary

Być może mamy głębokie uznanie dla bohaterów Starego Testamentu, którzy tak heroicznie przeżywali swoją wiarę. Podziwiamy wiarę Maryi, która pragnęła być służebnicą Pańską. Porusza nas świadectwo Apostołów i świętych. Nic w tym zresztą dziwnego. Ludzie ci mogą być dla nas ogromną inspiracją.

Gdy jednak rozważamy życie tych bohaterów wiary, dzieje się w nas coś więcej niż tylko rozbudzenie pozytywnych uczuć. Posługując się tymi historiami, Duch Święty roznieca w nas iskrę wiary. Przekonuje nas, że podobnie jak oni, my także możemy stawać się Bożymi bohaterami i bohaterkami. Powtarza każdemu z nas to, co mówił Jezus chodząc po ziemi: „Nie bój się, wierz tylko!” (Mk 5,36).

Najprostszą drogą do osiągnięcia takiej wiary jest kształtowanie w sobie postawy otwarcia
na Boga. Postawa taka jest określoną dyspozycją naszego wnętrza, która wyraża nasz stosunek
do życia. Duch Święty pragnie kształtować nasze postawy według zamysłu Boga. Pragnie przemieniać je, kierując ku Bogu, abyśmy wpatrując się w Jezusa, stawali się nowymi ludźmi.

Jeśli jesteśmy z natury pogodni, Duch Święty będzie prowadził nas do prawdziwej radości w Panu. Jeśli jesteśmy uparci, będzie przemieniał nasz upór w wytrwałe dążenie do świętości.
Jeśli jesteśmy lękliwi, będzie uczył nas lękać się grzechu, a nie tego, co pozostaje poza naszą kontrolą. Mówiąc najprościej, będzie przemieniał łaską Bożą naszą osobowość, kierując ją ku Jezusowi. Tak rodzą się bohaterowie.

Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których
ja dokonuję. (J 14,12)

Nikogo nie interesują burze, z którymi się zmagałeś,
lecz to, czy doprowadziłeś swój okręt do portu.

Badania wykazały, że nasze nastawienie odgrywa kluczową rolę w walce z ciężkimi chorobami. Pacjenci o pozytywnym i ufnym nastawieniu zwykle walczą z chorobą skutecznej niż ci, którzy
po usłyszeniu diagnozy załamują się psychicznie. Podobnie postawa wiary i otwartości
na działanie Ducha Świętego pozwala nam o wiele łatwiej przetrwać życiowe burze niż postawa niewiary i zwątpienia.

Kształtowanie „duchowego instynktu”

Bracia i siostry, Bóg pragnie nas formować. Chce umacniać naszą wiarę tak, aby kierowała nas ona ku Niemu w sposób niemal instynktowny. Kiedy staramy się kierować nasze myśli ku Panu, trwając w Jego miłości i szukając Jego woli, zaczyna kształtować się w nas coś w rodzaju „duchowego instynktu”. Stając wobec wyzwania, nieszczęścia czy szansy, zaczynamy wręcz odruchowo zwracać się do Boga. Odczuwamy spontaniczną potrzebę przychodzenia do Niego
po mądrość, wsparcie i siłę.

Spójrzmy na Najświętszą Maryję Pannę. Odnajdując wspólnie z Józefem Jezusa w świątyni po trzech dniach poszukiwań, zapytała Go: „Synu, czemuś nam to uczynił?” (Łk 2,48). Gdy jednak Jezus wyjaśnił, że powinien być w tym, co należy do Jego Ojca, w sercu Maryi stało się coś pozytywnego. Zamiast dać upust złości i frustracji, dostrzegła, że jest to moment łaski. Instynktownie zaczęła rozważać tę sytuację w swoim sercu, za miast reagować pod wpływem emocji.

Przypomnijmy sobie też kobietę, która przez dwanaście lat cierpiała na upływ krwi, czterech mężczyzn, którzy spuścili swego sparaliżowanego przyjaciela przez dach, czy setnika, którego sługa ciężko zachorował. Wszyscy oni uwierzyli Jezusowi. Ich duchowy instynkt, natchniony wiarą, podpowiadał im, że Jezus może uzdrowić wszelkie dolegliwości. Poszli więc za tym instynktem i zostali wynagrodzeni.

I my możemy postępować podobnie jak ci bohaterowie i bohaterki wiary. Możemy uczyć się rozpoznawać momenty łaski w naszym życiu, a następnie rozważać je z miłością w sercu.
Z biegiem czasu nasza wiara będzie się umacniać, a nasz duchowy instynkt zacznie się wyostrzać.

Przejść przez podwoje wiary

W Roku Wiary podejmijmy wezwanie Ojca Świętego do przejścia przez podwoje wiary. Niezależnie od tego, w jakim stanie jest nasza wiara w dniu dzisiejszym, bądźmy pewni, że za rok może stać się o wiele mocniejsza. Uwierzmy, że każdy z nas, we właściwy sobie sposób, może stać się bohaterem czy bohaterką wiary.

(na podstawie „Słowa wśród nas” – medytacji na każdy dzień)

Myśli wyszukane

Jaki jest sens życia? Znać odpowiedź na to pytanie, to znaczy być wierzącym.

Albert Einstein

W porządku cnót moralnych grzech niewiary jest najcięższym ze wszystkich grzechów.

św. Tomasz z Akwinu

Wiara i wyrachowanie są jak dwie proste równoległe: nie spotkają się nigdy.

Yvette Bateau

Człowiek może wiele zrobić dla bliźniego, ale nie może za niego wierzyć.

Søren Kierkegaard

Wierzyć czy nie — tu tkwi głęboki problem, jedyny prawdziwy problem w dziejach świata.

Johann Wolfgang Goethe

Wiara religijna to nie zwyczajne uznawanie
za prawdziwe pewnych katechizmowych stwierdzeń,
ale osobiste spotkanie z Bogiem.

Walter Kropp

Ponieważ wiara dotyczy tego, czego nie widać, konieczne jest, aby znajomość spraw wiary pochodziła od Tego, który sam je ogląda.

św. Tomasz z Akwinu

Wierzyć to zaufać bez żadnych gwarancji.

Karl Jaspers

Biblia zawiera zaszyfrowaną wiadomość dla każdego z nas.
Kodu do rozszyfrowania dostarcza wiara.

Julien Greek

Dobre czyny są pieczęcią i dowodem wiary;
jak listy pieczętuje się dla potwierdzenia autentyczności,
tak samo wierze powinny towarzyszyć dobre czyny.

Marcin Luter

W każdej prawdzie wiary jest tyle światła, by akt wiary mógł być czymś racjonalnym, i tyle ciemności, by zasługiwał na wolną wolę wspomaganą przez łaskę.

Blaise Pascal

Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

z Ewangelii według św. Jana

Bóg wciąż istnieje, choćby ludzie przestali w Niego wierzyć.

Graham Greene

Wiara jest rodzajem szóstego zmysłu, który zaczyna działać, kiedy zawodzi rozum.

Mahatma Gandhi

Dla wierzącego Bóg jest na początku,
dla fizyka — na końcu każdej myśli.

Max Planck

Nie zawsze jesteśmy powołani do sukcesu,
ale zawsze powołani jesteśmy do wiary.

Bł. Matka Teresa z Kalkuty

Na tym świecie żyjemy jak we mgle; ale wiara jest wiatrem,
który rozwiewa mgłę i odsłania blask słońca.

św. Jan Maria Vianney

Rajski ptak siada tylko na ręce, która go nie chwyta.

John Berry

Wiara jest siłą życia.

Lew Tołstoj

Miłość jest aktem wiary i ten, kto mało wierzy, ma także mało miłości.

Erich Fromm

Nie uczymy się wiary na zajęciach seminaryjnych,
ale na kolanach.

Michael von Faulhaber

Wiara to poznanie w głębi serca,
tam gdzie nie docierają doświadczenia.

Gibran KahIil Gibran

Przyszłość należy do wierzących, nie do niedowiarków.

Pius X

Wierzyć to rozmawiać z Bogiem tak jak ze zwykłym człowiekiem.

św. Jan Maria Vianney

Ten, kto ma wiarę, nie może jej opisać; a kto jest niewierzący, ten wyraża opinię, na której ciąży brak łaski. Zatem wierzący nie może, a niewierzący nie powinien mówić na ten temat.

Franz Kafka

Dokąd dusza nie zdoła dotrzeć o własnych siłach i własnymi zmysłami, tam niesie ją wiara.

Mistrz Eckhart

Kto by powiedział: „Tak, w tym momencie wierzę, ale nie mogę się zobowiązać, że będę wierzył także jutro”, ten nie wierzy i dziś.

John Henry Newman

Duszpasterstwo Bankowców w Warszawie

www.bankowcywarszawa.pl

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

6 potkanie: ROK WIARY

Wiara w nauczaniu Soboru Watykańskiego II

Najważniejsze przesłanie Soboru

Na pierwszy rzut oka decyzja Ojca Świętego może prowokować pytania. Dlaczego papież Benedykt XVI postanowił uczcić pięćdziesiątą rocznicę rozpoczęcia Soboru Watykańskiego II, ogłaszając Rok Wiary? Dlaczego nie miałby to być Rok Miłości, Rok Nadziei czy Rok Pokoju?
Czy rzeczywiście przesłanie Soboru w tak ścisły sposób łączy się z cnotą wiary?

W pewnym sensie Ojciec Święty mógł wybrać każdą z cnót, gdyż podczas Soboru mówiono o nich wszystkich. Jeśli jednak przyjrzymy się bliżej dokumentom soborowym, ogłoszenie Roku Wiary wydaje się absolutnie uzasadnione. Wiara należy bowiem do głównego przesłania Soboru.

Niemal z każdej strony dokumentów soborowych wyłania się Duch Święty, który wzywa
do głębszej wiary — wiary, która jest stara jak Kościół, a zarazem świeża i nowa. Jest to wiara odpowiadająca duchowi czasów, w jakich żyjemy; wiara, która wykracza poza znajomość prawd doktrynalnych, choć uznaje ich znaczenie; wiara, która oprócz umysłu ogarnia także serce.
Nie jest to wiara zamknięta w murach naszych domów i kościołów, lecz taka, która posyła nas
do świata z Dobrą Nowiną ewangelicznego przesłania.

Chcąc zrozumieć, czym jest wiara, spróbujmy uświadomić sobie, jak wyjątkowym zjawiskiem był Sobór Watykański II. Różnił się on bowiem pod wieloma względami od wszystkich innych soborów w dziejach Kościoła.

Miłosierdzie zamiast potępienia

Sobór Watykański II był pierwszym soborem powszechnym, na którym nie ogłoszono żadnej ekskomuniki. Poczynając od pierwszego soboru powszechnego w Nicei, z 325 roku, niemal wszystkie sobory potępiały kogoś lub coś. We wczesnym Kościele biskupi gromadzili się, by dojść do prawdy w najbardziej podstawowych kwestiach wiary, formułując dogmaty wiary i potępiając herezje, takie jak arianizm czy pelagianizm. Później potępiano protestantyzm, następnie modernizm. Podczas zgromadzeń soborowych biskupi precyzowali nauczanie Kościoła
i ekskomunikowali tych, którzy głosili inne poglądy. Heretycy bywali nawet skazywani na śmierć.

Na Soborze Watykańskim II nie potępiono żadnych heretyckich doktryn. Nie ekskomunikowano ani jednej osoby. Ten Sobór przyjął zupełnie inny sposób działania, zapowiedziany przez papieża Jana XXIII w przemówieniu inauguracyjnym: „Błędy zaledwie powstałe znikają niby mgła przed słońcem. Kościół stale się przeciwstawiał tym błędom. Wielokrotnie nawet potępiał je
z największą surowością. Dzisiaj jednakże Oblubienica Chrystusa woli posługiwać się raczej lekarstwem miłosierdzia aniżeli surowością. Woli wyjść naprzeciw dzisiejszym potrzebom, wskazując raczej na skuteczność swojej nauki, aniżeli występując z potępieniem”.

„Dzisiaj jednakże Oblubienica Chrystusa woli posługiwać się raczej lekarstwem miłosierdzia aniżeli surowością” Jan XXIII

Jan XXIII wierzył, że w kolejnych epokach padło już wystarczająco wiele słów potępiających grzechy. Świat usłyszał jednak zbyt mało na temat pełnych nadziei obietnic, które stanowią samo sedno Ewangelii. Wezwał więc Kościół do głoszenia Ewangelii w zupełnie nowy sposób, tak by wykazywać związek prawd wiary z doświadczeniem zwyczajnych ludzi. Chciał, by Sobór
nie ograniczył się do wydawania orzeczeń dogmatycznych, lecz mówił o miłosiernym Bogu, który ofiarowuje zbawienie każdemu, kto się do Niego zwróci.

Otwarcie na świat

Był to również pierwszy sobór powszechny Kościoła katolickiego, który wziął pod uwagę opinie przedstawicieli innych religii chrześcijańskich. Do udziału w sesjach soborowych zaproszono anglikanów, prawosławnych, luteran, zielonoświątkowców i innych, dając im prawo wypowiadania swoich obserwacji i sugestii. Odchodząc od potępiania tych grup wyznaniowych, określanych niegdyś jako heretycy i schizmatycy, Ojcowie soborowi stwierdzili, że „zdobi ich imię chrześcijańskie, a synowie Kościoła katolickiego słusznie ich uważają za braci w Panu” (Dekret
o ekumenizmie, 3).

Ojcowie soborowi przyznali, że po między katolikami, prawosławnymi i protestantami wciąż występują poważne różnice w doktrynie i praktykach chrześcijańskich. Zobowiązali się jednak uczynić wszystko, co jest w ich mocy, aby uleczyć rozdarcia pomiędzy chrześcijanami, w tym także przyznać, że także na katolikach spoczywa część odpowiedzialności za istniejące rozłamy.

Był to wreszcie pierwszy sobór, w którym uczestniczyli przedstawiciele świeckich, w tym także kobiet. Po raz pierwszy osoby świeckie, niebędące głowami państw, zostały zaproszone do udziału w obradach soboru, gdzie mogły wyrazić swoje zdanie. To nowe stanowisko zostało dodatkowo wzmocnione przez fakt, że soborowy dokument o Kościele podkreślił zasadniczą rolę świeckich
w działalności Kościoła. Ojcowie soborowi posunęli się wręcz do stwierdzenia, że zwyczajni świeccy katolicy uczestniczą w kapłańskiej, prorockiej i królewskiej misji Jezusa wraz z biskupami i kapłanami. Określając Kościół jako „lud Boży”, Ojcowie zrównoważyli obraz Kościoła
jako instytucji hierarchicznej wizją podkreślającą równość wszystkich członków Kościoła
przed Panem.

Wszystkie te zmiany, zarówno w tonie, jak i w nauczaniu, miały istotne znaczenie dla Kościoła.
A nie były to zmiany jedyne. Poddano gruntownej reformie sposób odprawiania Mszy świętej. Zlecono opracowanie nowego powszechnego katechizmu. Ojcowie soborowi odrzucili poprzednie oświadczenia papieskie, w myśl których katolicyzm powinien stać się oficjalną religią każdego narodu. W deklaracji o religiach niechrześcijańskich po raz pierwszy otwarcie potępiono wszelkie formy antysemityzmu i wrogości wobec narodu żydowskiego.

„Dla Kościoła katolickiego nikt nie jest obcy, nikt wyłączony, nikt daleki. Każdy, do którego jest skierowane nasze pozdrowienie, jest powołany, jest - w pewnym sensie - tu obecny. Mówi to serce tego, który kocha”

z przemówienia Pawła VI podczas uroczystości zamknięcia Soboru Watykańskiego II

Miejcie wiarę!

Wszystkie te aspekty Soboru Watykańskiego II pokazują, do jakiego rodzaju wiary wzywa nas Bóg. Po pierwsze, przedkładając „lekarstwo miłosierdzia” ponad surowość, papież Jan XXIII wskazał na wiarę w moc Bożej miłości i współczucia. Wraz ze swoim następcą papieżem Pawłem VI, uczył nas wy chodzić do ludzi z miłością a nie potępieniem. Wzywał też do wiary w to, że Duch Święty ma moc objawiać innym Ewangelię przez nasze słowa i przez świadectwo życia.

Po drugie, zmieniając nastawienie Kościoła do niekatolików, Sobór uczył nas wiary w dobre intencje i szlachetne pragnienia ludzi, którzy mają inne poglądy niż my. Podkreślał, że każdy, kto szuka Boga w uczciwości i prostocie serca, jest godzien naszego szacunku. Kazał nam wierzyć,
że Bóg działa również poza obrębem naszego własnego Kościoła. Może On działać
za pośrednictwem ludzi, którzy nie podzielają naszej wiary, a nawet tych, którzy wręcz twierdzą, że są niewierzący!

Po trzecie, zapraszając świeckich do uczestnictwa w Soborze, Ojcowie soborowi zachęcają nas
do wiary w lud Boży jako całość. Stwierdzają jasno, że Kościół składa się nie tylko z biskupów, kardynałów i kapłanów, lecz ze wszystkich, którzy zostali włączeni w Chrystusa przez chrzest. Zachęcają nas do szacunku wobec wszystkich ludzi, gdyż Bóg może działać przez każdego, kto podejmuje wezwanie do świętości, a nie tylko przez wyświęconych duchownych
czy wykwalifikowanych teologów.

Wiara przenosząca góry

W tym szczególnym roku Bóg wzywa nas do pogłębienia naszej wiary. Pragnie, byśmy uchwycili się jej z taką samą nadzieją i ufnością jak Ojcowie Soboru Watykańskiego II. Chce, byśmy oferowali innym „lek miłosierdzia” — wypowiadając do nich słowa nie potępienia i osądu, lecz obietnicy, solidarności i braterstwa. Chce, abyśmy dostrzegali w innych ludziach naszych braci
i siostry, umiłowanych przez Jezusa tak samo jak my i odkupionych przez Jego krzyż. Taka wiara jest zdolna poru szyć góry w życiu ludzi!

(na podstawie „Słowa wśród nas” – medytacji na każdy dzień)

Myśli wyszukane

Człowiekowi, któremu brak czasu, trudno być szczęśliwym, ponieważ nie ma dostępu do takich sił i środków,
jak bezczynność, wiara i piękno w sztuce i naturze.

Ernest Jiinger

Nie marnujmy czasu, czekając na niezwykłe przeżycia w naszym życiu modlitewnym, lecz żyjmy czystą wiarą, czuwając
w gotowości na Jego przyjście i wykonując nasze codzienne obowiązki ze szczególną miłością i poświęceniem.

Bł. Matka Teresa z Kalkuty

Wzrastamy w łasce, stąpając po trzech stopniach:
pokory, wiary i bojaźni.

Św. Bernard

Szukajmy mądrości w sercu, mądrości, która jest z wiary.

Św. Bernard

Odwiedzanie kościołów umacnia wiarę.

Bolesław Prus

Poznanie części Prawdy rodzi pokusę wyrokowania o całej Prawdzie, której poznać nie sposób. Pieczołowite układanie całości z poznanych części na niewiele się przyda. Pozostaje wiara w Prawdę!

Stefan Filipowicz SJ

Nie mogę uwierzyć, że wszystkie te cuda i przemyślnie urządzony świat to wytwór przypadku i chemii.

Renć Barjavel

Eucharystia jest więc streszczeniem
i podsumowaniem naszej wiary.

z Katechizmu Kościoła Katolickiego

Celem wiary, jak i wszystkich innych cnót,
jest podporządkowanie się miłości.

św. Tomasz z Akwinu

Człowiekowi potrzebne są nauki przyrodnicze,
aby mógł poznawać, a wiara, aby mógł działać.

Max Planek

Wiara to nic innego, jak forma posłuszeństwa;
dlatego wiek, w którym przestaje się być posłusznym,
jest też często wiekiem, w którym przestaje się wierzyć.

Anonim

Jeśli wierzysz w Boga, to On dokona połowy twych dzieł.
Tej drugiej połowy.

Cyrus Curtis

Wiara pomaga modlić się, modlitwa pomaga wierzyć.

Basil Hume

Wiara to sprawa umysłu, woli i serca.

Walter Kropp

Ludzie żyjący wiarą widzą wszystko w innym świetle.

Lothar Zenetti

Wierzyć znaczy otworzyć się na działanie Boga.

Martin Luther King

Jeśli człowiek nie bierze pod uwagę Boga,
sam dla siebie pozostaje zagadką.

Anton Taubi

Człowiek wiary pozostanie wierny prawdzie nawet wówczas,
gdy cały świat wyda mu się uwikłany w kłamstwo.

Mahatma Gandhi

Okazanie zaufania Bogu
i przylgnięcie do prawd objawionych przez Niego
nie jest przeciwne ani wolności, ani rozumowi ludzkiemu.

z Katechizmu Kościoła Katolickiego

Odkryłem, że wiara nie jest czymś,
o czym można by abstrakcyjnie dyskutować,
ale czymś, czym albo się żyje, albo się nie żyje.

Georges Clouzot

Przeto tak mówi Pan Bóg: „Oto Ja kładę na Syjonie kamień, kamień dobrany, węgielny, cenny, do fundamentów założony. Kto wierzy, nie potknie się”.

z Księgi Izajasza

Dać człowiekowi wiarę to podwoić jego siły.

Gustave Le Bon

W porządku cnót moralnych grzech niewiary
jest najcięższym ze wszystkich grzechów.

św. Tomasz z Akwinu

Wiara i wyrachowanie
są jak dwie proste równoległe: nie spotkają się nigdy.

Yvette Bateau

Z wiarą w Boga i świadomością, że On nas kocha,

łatwo możemy obejść się bez całej reszty.

Marta Robin